ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑ

Το που πηγαινουν οι γατες που φευγουν ξαφνικα απο τις αυλες και τις γειτονιες μας αποτελει ενα μυστηριο. Τουλαχιστον για μενα.
Φευγουν ξαφνικα και δεν ξαναεμφανιζονται πουθενα κοντα, σαν καποιος να τις εβαλε σε μια ξενη αυλη και τους ειπε μη το κουνησεις ρουπι.
Η μονη γατα που εξαφανιστηκε αλλα εξακολουθει να περνα σπανια ειναι η ψιψινα μου.
Ερχεται καιρος, περι τους πεντε μηνες ζωης τους, που τα γατακια αποφασιζουν να αλλαξουν περιβαλλον, και ισως δεν επιστρεφουν ποτε ξανα.
Δεν ξερω γιατι.
Πριν λιγες μερες αυτο ξανασυνεβει με το Τιτο μας, το εγγονακι της ψιψινας και γιο της Μπισκοτινας. Ενα υπεροχο λευκο γατακι αγαπησιαρικο με ενα ματακι γαλανο κι ενα πρασινο. Ηταν τοσο αυτοκολλητος που δεν πιστευανπως θα εφευγε ποτε. Ηταν συνεχεια διπλα μου οσο ημουν εξω, δυσκολευομουν πολυ να απλωσω... Τη μερα που εφυγε σκεφτηκα οτι θα μπορω να απλωνω, ομως μου ελειπε, κοιταγαβκατω μη τον πατησω αν και ηξερανπως δεν ηταν...
Τωρα που ο Γκορμπατσοφι ηταν αρρωστος στο κουτι ηξερα πως ηταν ανημπορος να βγει ομως συνεχεια κοιταζα απο το παραθυρο μηπως τον δω να κοιμαται η να περνα, να με κοιτα, να παιζει, να ειναι τελοσπαντων καπου τριγυρω. Δεν με ενοχλουσαν που ηταν εκει. Ηταν ηνπαρεα μου....
Τοσα χρονια, απο οταν ημουν στη βαθια απελπισια κι εμφανιστηκε αυτη η γατα για να μου δωσει τη χαρα, να με κανει να δωσω την αγαπη μου σε καποιον που δε θα την προδωσει, να νοιαζομαι για καποιον που με περιμενει και δε φευγει απο κοντα μου... Τα γατακια αποτελεσαν τη παρεα μου.
Και ξαφνικα μενεις μονος.
Και δεν ξερεις αν πρεπει να μεινεις μονος.
Και δε ξερεις αν πρεπει να κλαις που ολα τελειωσαν η να χαιρεσαι που μεγαλωσαν και βρηκαν παρεα του ειδους τους, οκογενεια, ελευθερια (οχι οτι εδω δε την ειχαν)...ισως να το πω καλυτερα...ανεξαρτησια κι απολυτη αυτονομια.
Ειναι μεγαλο να ξερεις πως εσωσες μια ζωη.,, και δυο... μη σου πω και 4!
(Το Μπισκοτοα απο αρρωστια, τη Μελενια και το Καστορινο απο πνιγμο και το
Γκορμπατσοφι απο ατυχημα). Καιννα ξερεις πως συνεχισαν να ζουν χαρουμενα, να αποκτουν φιλους και οικογενειες... γιατι υπαρχει μια σχεαη αμοιβαιοτξτας, εκεινα αε κανουν χαρουμενο με τον ενα η τον αλλο τροπο, με τα παιχνδια τους, με τη αφωσιωση τους, ειτε απλα με τη παρουσια τους... κι εαυ τα κανεις χαρουμενα βοηθωντας τα να ζησουν με αγαπη.
Οταν ενανγατακι φευγει απο την αυλη δε σημαινει πως δε σε αγαπα. Αυτο μου το απεδειξε η ψιψινα μου. (Η ψιψινα με εμαθε τοσα πολλα στη ζωη μου, την ευχαριστω για ολα, για ολα οσα μου εμαθε, για ολα οσα μου χαρισε, χαρες.
Υπευθυνοτητα, αγαπη, φιλια. Πραγματα που ενας φιλος ανθρωπινου ειδους δε μου τα χαρισε ποτε.)
Δεν ξερω τι σημαινει, δε ξερω ποσο μακρια πανε για να βρουν το ταιρι τους.
Αποψε παρακολουθησα τη ταινια Ριο, αρχικα με πονο και θλιψη γιατι μου ελειπε το γατακι μας αλλα ατο τελος σκεφτηκα οτι ισως εφυγε γιαβτο δικο του καλο, οτι ισως ειναι ευτυχισμενο, ισως λιγο πιο ευτυχισμενο απο οτι εδω, οτι ισως βρηκε καποιον που τον βοηθησε να ξεπερασει τα προβληματα του, οτι τουλαχιστον ειναι καλα, ξερει οτι διατιθεται εδω ολοκληρο συντριβανι νερο, οτι οποτε ερθει εγω θα το ταισω. Ειπα στη προηγουμενη αναρτηαη πως λυπαμαι που εφυγε αλλα χαιρομαι που εγινε καλα... Νοιωθω ομως πολυ δυακολα στην αγωνια και την ανησυχια μου που ειναι, μπορει να φαει...(;)
Χθες του τραγουδουσα και του αρεσε. Του τραγουδουσα απο τη καρδια μου.
Ελεγα πως αν γινει καλα θα ηθελα να παει σε αλλη γειτονια για να μην υποφερω... Οχι πως δε τον ηθελα, θα τον ταιζα οσο ηταν εδω θα παιζαμε μαζι
 εατω κι αν δεν ηθελε να τρωει εδω. Περνουν τα αυτοκινητα και τρεχω να δω μη τον χτυπησε κανεις... Ολες αυτες τις αγχωτικες καταστασεις δε θα τις ζουσα αν δεν ειχε ξεκινησει η φιλια με τη ψιψινα, δε μετανιωνω ομως τιποτα, χαιρομαι για ολη τη παρεα μας και χαιρομαι και ειμαι περυφανη που τους εσωσα τη ζωη.
Ποσο θα θελα να ξερω πως ειναι καλα.
Κι αυτος, κι ο Τιτο, και ολοι τους. Και το Μπισκοτο, που τοσα περασαμε μαζι...
Πως λοιπον η αγαπη μπορει να σε οδηγησει στη θλιψη της απωλειας, δε μετανιωνω ομως για την αγαπη που εδωσα, κι ας μου λειπουν.

ΑΤΥΧΗΜΑ

Ελπίζω να μην τύχει σε κανέναν να βρεί το γατάκι του χτυπημένο στο δρόμο και φυσικά σε κανένα γατάκι αδέσποτο ή μή να βρεθεί σ'αυτή τη θέση. 

Πριν λίγες μέρες γατάκι που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην αυλή μας βρέθηκε χτυπημένο στο ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟ, ανάμεσα στο σπίτι μας και στο σπίτι του γείτονα, σε ένα δρόμο που περνούν το πολύ 4 αμάξια από τη γειτονιά κι ένα μηχανάκι. ΘΑ γράψω για αυτό το γεγονός και πώς το αντιμετωπίσαμε. 

Φύγαμε από το σπίτι για μισή ώρα, ο γατούλης, οχτώ μηνών, ήταν στην αυλή. Γυρίζοντας τον βρήκαμε ξάπλα στο χωματόδρομο, παραξενεύτηκα που ήταν εκεί και σκέφτηκα μήπως κάποιος τον χτύπησε! Αφού τρακάραμε το αμάξι από την τρομάρα μας, τον φώναξα και σήκωσε το κεφαλάκι του, μας κοίταξε. Δε μπορούσε να κουνηθέι. Είχε αίματα στο μέρος του κεφαλιού που ακουμπούσε στο έδαφος. Ανέσενε πολύ γρήγορα και κοφτά σα να 'ταν τσατισσμένο και ήθελε να κλάψει ή σαν η ανασα του να λιγόστευε. Πραγματικά δες ήξερα αν θα ζούσε σε 5'. Ευτυχώς αμέσως τον βάλαμε σε ένα κουτί. Δέσαμε το κουτί με ένα σχοινί μην και αγριέψει και μας επιτεθεί. Πήγαμε αμέσως στο γιατρό που μας είχε γράψει φάρμακα για την προηγούμενη γάτα και έιχε θεραπευτεί. Ήταν κλειστά, δεν ήξερα καν αν ο γατούλης ζούσε ακόμα. Ήταν 9:22το πρωϊ και το ιατρείο θα άνοιγε μετά από μισή ώρα. Τον πήγαμε σε ένα άλλο ιατρείο. Ο γιατρός του έκανε ενεση αντιβίωση, μέτα ένεση για να σταματήσει να τρέχει το αίμα, κι επίσης μας είπε ότι του έκανε κορτιζόνη. :( 

Ο γιατρός είπε ότι το πιό πιθανό είναι να μη μπορέσει, και πρότινε κρυφά να του κάνει ένεση για να του πάρει τη ζωή... Ευτυχώς έιχα ήδη προειδοποιήσει τον μπαμπά μου αν προταθεί κάτι τέτοιο να αρνηθούμε. Έτσι κι έγινε. 

Ο γιατρός έλεγε ότι μέσα του είχε σοβαρή ζημιά, είχε πολύ αιμορραγία στο πνέυμονα, είχε σπάσει τη κάτω γνάθο και θέλει χειρουργείο αλλά δε τον βλέεπι να αντέχει το χειρουργείο.Αργότερα μας είπε ότι επειδή είναι μικρούλης θα επουλωθεί μόνο του το σαγόνι αλλά θα είναι μάλλον στραβό. (Είπε πως αντέχει χωρίς τροφή 3 μέρες).

Είπε αντιβίωση για 7 μέρες.
Τον πήραμε σπίτι, ανέσενε δυνατά λαχανιασμένα. Στηριζόταν στο κουτί και το αίμα έτρεχε..... Η ενεση υποτίθεται ότι θα σταμάταγε μια μικρή αιμορραγία κι όχι αυτή του πνεύμονα. Θα έπρεπε να περιμένουμε να ζήσει 12 ώρες και μετά άλλες 12.  ΕΖΗΣΕ.

Πήγαινα κάθε λίγα λεπτά να δω αν ανασαίνει. Πολλές φορές ανέσενε αλλά ήταν αναίσθητος, του σηκώναμε το κεφάλι και δεν αντιδρούσε.....Είχα τρελλαθεί.
Μια νύχτα, ίσως η δεύτερη, πήγαμε να δούμε αν ζεί και ήταν στη σκάλα και μας κοίταγε!!!

Πάθαμε το πιό ευχάριστο σοκ της ζωής μας.
έπρεπε να έχομε κλεισει τη πορτούλα επειδή θα έβρεχε κιόλας αλλά δεν την είχαμε κλείσει ακόμα, ευτυχώς, γιατί έτσι μπόρεσε και περπάτησε κιόλας, ίσως κι αφόδεψε και δε το ξέραμε.
Επίσης όταν τον ξαναείδε ο γιατρός μας έγραψε κι ένα κολλήριο για το ματάκι του γιατί δεν έιχε χτυπλησει τον αμφιβηστροειδή αλλά ήταν μέσα άσπρο... Ήταν ένα κολληριο κορτιζόνης, το λένε Tobradex. Δεν θέλω να πάτε και να δώσετε σε οποιαδήποτε κατάσταση ή ζώο τα σκευάσματα που αναγράφω, τα γράφω απλά για να θυμάμαι εγώ ή και όποιος ενδιαφέρεται με τη σκέψη ότι να, μπορεί να ρωτήσει ένα κτηνίατρο αν πρεπει να του δώσει αυτό ή το άλλο. Φυσικά και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δε πάιζουμε με τη ζωή του ζώου ή οποιουδήποτε οργανισμού.

Ξέχασα να πώ ότι του είχαμε πάρει ένα σπιτάκι μεταφοράς, μεταχειρισμέν οκαι σπασμένο το οποίο ανακατασκευάσαμε μόνοι μας, βάζοντας συρματόπλεγμα για πορτάκι όπως έπρεπε να είναι. Ο γιατρός είχε πεί οτι πρέπει να έιναι σε χώρο με καθαρό αέρα (εμείς τον είχαμε έξω, σε χώρο προστατευμένο από τη βροχή), όχι κοντά σε πετρέλαιο για να μη του μοιρίζει. ΕΥΤΥΧΩΣ όντας γεννημένος και μεγαλομένος στο χιόνι την έβγαλε μια χαρά, πολλές φορές ξεσκεπαζόταν από την κουβερτούλα (στην αρχή του έιχα πετσέτες προσώπου...). Δεν έπρεπε να είναι εξω ξέσκεπος ούτε η πορτούλα να κοιτάει το βορρά για να μην πάθει υποθερμία. Η ανάσα του είχε ευτυχώς καταλαγιάσει (την δέυτερη μέρα αλλά και όσο περνόυσαν οι ώρες, κοιμόταν ύσυχα, απλά τη πρώτη μέρα ακουγόταν σα να είχε βουλωμένη μύτη. Του καθαρίσαμε τα ματάκια και τη μυτούλα με βαμβάκι με νερό και στραγγισμένο, πάντα φορώντας ΓΑΝΤΙΑ, νιτριλίου ή PE.)

Τον ταίζαμε 1ml Augmentin πρωί και βράδυ, με τη συριγγγούλα. Είιχα αναμίξει το φάρμακο με λίγο νερό και κονσέρβα πατέ που σύμφωνα με το γιατρό έπρεπε να τρώει. Επίσης έπρεπε λεεί να του δίνουμε 1ml νερό κάθε 3 ώρες... γιατί ήταν αφυδατωμένος επειδή είχε χάσει πολύ αίμα...

Μετά μου είπε ότι είναι υπερβολή το κάθε 3 ώρες. Τελικά το άλλο πρωϊ ο γατούλης ήπιε τουλαχιστον 200ml με τη μία! ΄Εφαγε μόνος του αναράιωτο φαϊ, πατέ κι ακόμη μπόρεσε κι έφαγε τροφή μοσχαράκι σε σάλτσα, επίσης αναραίωτο. Άρχισε σιγά σιγά να περπατά παντού και να δεί αν μπορούσε να κάνει αυτά που έκανε, ακόμα και στο συντριβάνι ανέβηκε έτσι για να δεί αν γίνεται, χωρίς να πιέι, παρόλο που έπεσε δύο φορές.

Όλα καλά, εννοώ όλο και καλύτερα αλλά ο γατούλης δεν κατούρησε ούτε το μισό λίτρο νερό ούτε αφόδευσε....
Ο γιατρός είπε ότι το σόκ που πέρασε έιναι ανασταλτικός παράγοντας και δεν τον αφήνει να αφοδεύσει, του είναι δύσκολο. Επίσης είπε ότι ακόμα κι αν δε φάει ο οργανισμός του παράγει κόπρανα και πρέπει να κάνει γιατί αν δε κάνει για πολλές ώρες μπορεί να πάθει κάποιο άλλο πρόβλημα στο έντερο.  Επίσης μας είπε ότι αν δεν έτρωγε και δεν έπινε τίποτα θα τον πηγαίναμε στο ιατρείο για ορό και μετά θα μας έδειχνε ο γιατρός πως να του κάνουμε εμείς ορό!

Ξεκίνησαν τα καθαρτικά. Θα δίναμε μια δόση των 1,5ml Duphalac και θα περιμέναμε εως 2 ώρες. Μετά πάλι στο σπιτάκι για να τον ελέγχουμε, βλέπετε δεν έχουμε άμμο αλλά κήπο. Σύμφωνα με το γιατρό όσο είναι στο κουτι δε θα αφοδεύσει. Του δώσαμε 2 δόσεις, δηλαδή δύο μέρες τίποτα δεν έκανε... περιμέναμε το άλλο πρωί για τη 3η και τελευτάια δόση. Δεν προλάβαμε όυτε να τον δούμε, έφυγε τρέχοντας και κρύφτηκε κάτω από το έλατο. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να του βάλω φαγητάκι με αντιβίωση. Έφαγε λίγο και έτρεξε για κατούρημα! Μετά έφυγε από τη ναυλή αν και έβρεχε! Κάτω από το αμάξι πήγε. 

Ο ίδιος ο γιατρός μου τηλεφώνησε δέκά λεπτά αφότου πήγε στο ιατρείο, για να δεί λέει τι κάνει ο γατούλης! :)

Μας είχε πει ότι από τη στιγμή που δε θα θέλει να τον πιάσουμε είναι τελείως καλά και δε χρεια΄ζεται φάρμακο. Επίσης το ότι καθαρίζεται μόνος του με το χεράκι του είναι σημάδι ότι είναι καλά! 

Τώρα βέβαια ανησυχώ που έιναι έξω αλλά η χαρά μου έινια απερίγραπτή που ζεί, τρέχει, τρώει και κάνει ό,τι και πριν. Όσο ήταν στο κουτί δε μπορούσα να πάω πουθενά, όχι επειδή με κράταγε μέσα η υποχρέωση του ταϊσματος αλλά γιατί δε μπορούσα εγώ να απολαμβάνω κι αυτός να μη μπορεί να ανασάνει, εγω να διαβάζω ένα βιβλίο κι αυτός να πνίγεται στο αίμα... Δεν είδα ούτε μια στιγμή από το παιχνίδι Μπάρτσα-παρι σεν ζερμεν 6-1. Δεν είχα όρεξη, ήμουν και κουρασμένη αλλά δεν είχα όρεξη.

Έτρωγα μόνο με τη σκέψη ότι πρέπει να είμαι καλά για να τον φροντίζω.
Ύστερα από αυτό που περάσαμε, δεν θέλω άλλα γατία στην αυλή μας, όχι γιατι δε τα αγαπάω και με αγανάκτησαν, θέλω να τα φροντίζω αλλά δεν ξέρω αν α αντέξω να ξαναδώ κάποιο έτσι, θα τρελλαθώ. Επίσης έινια πολύ άγχος, όταν έχεις νεογέννητα γατιά στο σπίτι/αυλή, να πηγάινεις κάθε μέρα να δεις αν ζουνε, αν έφαγαν, αν περπατησαν... Ωστόσο είμαι ΚΑΤΑ των στειρώσεων της γάτας, δεν είμαι εγώ αυτή που θα αποφασίσει ούτε για τη ζωή της ούτε μπορώ να της πάρω τα μωρά και να τα χαρίζω ή ακόμα χειρότερα να τα πουλάω... ούτε και μπορώ να της στερήσω το δικάιωμα να γίνει μάνα και να έχει οικογένεια και μια φυσιολογική ζωή στο φυσικό της περιβάλλον που είναι η ύπαιθρος κι όχι ένα σαλόνι όπου ποτέ δεν είδε τον ήλιο.

Το ότι ο γιατρός είπε ότι για να αποφευχθούν αυτά τα φαινόμενα φέρνου νσυχνά γάτες για στείρωση με βρίσκει εντελώς αντίθετη. Δηλαδή, όπως του είπα, αν ήταν στειρωμένος δε θα τον χτύπαγαν; Είπε δε θα έιχε την επιθυμία να βγεί έξω... Και του είπα δηλαδή θα πρέπει να εξαφανίσουμε από τη Γή τις γάτες για να μη τις πατάνε; Δεν είχε απάντηση. Είπε μονάχα ότι σέβεται τη θέση μου. Κι όπως βλέπετε ο γατούλης ούτε σιδεράκια χρειάζεται, ούτε ορό, ούτε ένεση που παύει μια ζωή.... Θέλει μόνο να ζεί ελεύθερος!
Ευχαριστώ το γιατρό που τον βοήθησε και νοιάστηκε γι' αυτόν.