Το που πηγαινουν οι γατες που φευγουν ξαφνικα απο τις αυλες και τις γειτονιες μας αποτελει ενα μυστηριο. Τουλαχιστον για μενα.
Φευγουν ξαφνικα και δεν ξαναεμφανιζονται πουθενα κοντα, σαν καποιος να τις εβαλε σε μια ξενη αυλη και τους ειπε μη το κουνησεις ρουπι.
Η μονη γατα που εξαφανιστηκε αλλα εξακολουθει να περνα σπανια ειναι η ψιψινα μου.
Ερχεται καιρος, περι τους πεντε μηνες ζωης τους, που τα γατακια αποφασιζουν να αλλαξουν περιβαλλον, και ισως δεν επιστρεφουν ποτε ξανα.
Δεν ξερω γιατι.
Πριν λιγες μερες αυτο ξανασυνεβει με το Τιτο μας, το εγγονακι της ψιψινας και γιο της Μπισκοτινας. Ενα υπεροχο λευκο γατακι αγαπησιαρικο με ενα ματακι γαλανο κι ενα πρασινο. Ηταν τοσο αυτοκολλητος που δεν πιστευανπως θα εφευγε ποτε. Ηταν συνεχεια διπλα μου οσο ημουν εξω, δυσκολευομουν πολυ να απλωσω... Τη μερα που εφυγε σκεφτηκα οτι θα μπορω να απλωνω, ομως μου ελειπε, κοιταγαβκατω μη τον πατησω αν και ηξερανπως δεν ηταν...
Τωρα που ο Γκορμπατσοφι ηταν αρρωστος στο κουτι ηξερα πως ηταν ανημπορος να βγει ομως συνεχεια κοιταζα απο το παραθυρο μηπως τον δω να κοιμαται η να περνα, να με κοιτα, να παιζει, να ειναι τελοσπαντων καπου τριγυρω. Δεν με ενοχλουσαν που ηταν εκει. Ηταν ηνπαρεα μου....
Τοσα χρονια, απο οταν ημουν στη βαθια απελπισια κι εμφανιστηκε αυτη η γατα για να μου δωσει τη χαρα, να με κανει να δωσω την αγαπη μου σε καποιον που δε θα την προδωσει, να νοιαζομαι για καποιον που με περιμενει και δε φευγει απο κοντα μου... Τα γατακια αποτελεσαν τη παρεα μου.
Και ξαφνικα μενεις μονος.
Και δεν ξερεις αν πρεπει να μεινεις μονος.
Και δε ξερεις αν πρεπει να κλαις που ολα τελειωσαν η να χαιρεσαι που μεγαλωσαν και βρηκαν παρεα του ειδους τους, οκογενεια, ελευθερια (οχι οτι εδω δε την ειχαν)...ισως να το πω καλυτερα...ανεξαρτησια κι απολυτη αυτονομια.
Ειναι μεγαλο να ξερεις πως εσωσες μια ζωη.,, και δυο... μη σου πω και 4!
(Το Μπισκοτοα απο αρρωστια, τη Μελενια και το Καστορινο απο πνιγμο και το
Γκορμπατσοφι απο ατυχημα). Καιννα ξερεις πως συνεχισαν να ζουν χαρουμενα, να αποκτουν φιλους και οικογενειες... γιατι υπαρχει μια σχεαη αμοιβαιοτξτας, εκεινα αε κανουν χαρουμενο με τον ενα η τον αλλο τροπο, με τα παιχνδια τους, με τη αφωσιωση τους, ειτε απλα με τη παρουσια τους... κι εαυ τα κανεις χαρουμενα βοηθωντας τα να ζησουν με αγαπη.
Οταν ενανγατακι φευγει απο την αυλη δε σημαινει πως δε σε αγαπα. Αυτο μου το απεδειξε η ψιψινα μου. (Η ψιψινα με εμαθε τοσα πολλα στη ζωη μου, την ευχαριστω για ολα, για ολα οσα μου εμαθε, για ολα οσα μου χαρισε, χαρες.
Υπευθυνοτητα, αγαπη, φιλια. Πραγματα που ενας φιλος ανθρωπινου ειδους δε μου τα χαρισε ποτε.)
Δεν ξερω τι σημαινει, δε ξερω ποσο μακρια πανε για να βρουν το ταιρι τους.
Αποψε παρακολουθησα τη ταινια Ριο, αρχικα με πονο και θλιψη γιατι μου ελειπε το γατακι μας αλλα ατο τελος σκεφτηκα οτι ισως εφυγε γιαβτο δικο του καλο, οτι ισως ειναι ευτυχισμενο, ισως λιγο πιο ευτυχισμενο απο οτι εδω, οτι ισως βρηκε καποιον που τον βοηθησε να ξεπερασει τα προβληματα του, οτι τουλαχιστον ειναι καλα, ξερει οτι διατιθεται εδω ολοκληρο συντριβανι νερο, οτι οποτε ερθει εγω θα το ταισω. Ειπα στη προηγουμενη αναρτηαη πως λυπαμαι που εφυγε αλλα χαιρομαι που εγινε καλα... Νοιωθω ομως πολυ δυακολα στην αγωνια και την ανησυχια μου που ειναι, μπορει να φαει...(;)
Χθες του τραγουδουσα και του αρεσε. Του τραγουδουσα απο τη καρδια μου.
Ελεγα πως αν γινει καλα θα ηθελα να παει σε αλλη γειτονια για να μην υποφερω... Οχι πως δε τον ηθελα, θα τον ταιζα οσο ηταν εδω θα παιζαμε μαζι
εατω κι αν δεν ηθελε να τρωει εδω. Περνουν τα αυτοκινητα και τρεχω να δω μη τον χτυπησε κανεις... Ολες αυτες τις αγχωτικες καταστασεις δε θα τις ζουσα αν δεν ειχε ξεκινησει η φιλια με τη ψιψινα, δε μετανιωνω ομως τιποτα, χαιρομαι για ολη τη παρεα μας και χαιρομαι και ειμαι περυφανη που τους εσωσα τη ζωη.
Ποσο θα θελα να ξερω πως ειναι καλα.
Κι αυτος, κι ο Τιτο, και ολοι τους. Και το Μπισκοτο, που τοσα περασαμε μαζι...
Πως λοιπον η αγαπη μπορει να σε οδηγησει στη θλιψη της απωλειας, δε μετανιωνω ομως για την αγαπη που εδωσα, κι ας μου λειπουν.
Φευγουν ξαφνικα και δεν ξαναεμφανιζονται πουθενα κοντα, σαν καποιος να τις εβαλε σε μια ξενη αυλη και τους ειπε μη το κουνησεις ρουπι.
Η μονη γατα που εξαφανιστηκε αλλα εξακολουθει να περνα σπανια ειναι η ψιψινα μου.
Ερχεται καιρος, περι τους πεντε μηνες ζωης τους, που τα γατακια αποφασιζουν να αλλαξουν περιβαλλον, και ισως δεν επιστρεφουν ποτε ξανα.
Δεν ξερω γιατι.
Πριν λιγες μερες αυτο ξανασυνεβει με το Τιτο μας, το εγγονακι της ψιψινας και γιο της Μπισκοτινας. Ενα υπεροχο λευκο γατακι αγαπησιαρικο με ενα ματακι γαλανο κι ενα πρασινο. Ηταν τοσο αυτοκολλητος που δεν πιστευανπως θα εφευγε ποτε. Ηταν συνεχεια διπλα μου οσο ημουν εξω, δυσκολευομουν πολυ να απλωσω... Τη μερα που εφυγε σκεφτηκα οτι θα μπορω να απλωνω, ομως μου ελειπε, κοιταγαβκατω μη τον πατησω αν και ηξερανπως δεν ηταν...
Τωρα που ο Γκορμπατσοφι ηταν αρρωστος στο κουτι ηξερα πως ηταν ανημπορος να βγει ομως συνεχεια κοιταζα απο το παραθυρο μηπως τον δω να κοιμαται η να περνα, να με κοιτα, να παιζει, να ειναι τελοσπαντων καπου τριγυρω. Δεν με ενοχλουσαν που ηταν εκει. Ηταν ηνπαρεα μου....
Τοσα χρονια, απο οταν ημουν στη βαθια απελπισια κι εμφανιστηκε αυτη η γατα για να μου δωσει τη χαρα, να με κανει να δωσω την αγαπη μου σε καποιον που δε θα την προδωσει, να νοιαζομαι για καποιον που με περιμενει και δε φευγει απο κοντα μου... Τα γατακια αποτελεσαν τη παρεα μου.
Και ξαφνικα μενεις μονος.
Και δεν ξερεις αν πρεπει να μεινεις μονος.
Και δε ξερεις αν πρεπει να κλαις που ολα τελειωσαν η να χαιρεσαι που μεγαλωσαν και βρηκαν παρεα του ειδους τους, οκογενεια, ελευθερια (οχι οτι εδω δε την ειχαν)...ισως να το πω καλυτερα...ανεξαρτησια κι απολυτη αυτονομια.
Ειναι μεγαλο να ξερεις πως εσωσες μια ζωη.,, και δυο... μη σου πω και 4!
(Το Μπισκοτοα απο αρρωστια, τη Μελενια και το Καστορινο απο πνιγμο και το
Γκορμπατσοφι απο ατυχημα). Καιννα ξερεις πως συνεχισαν να ζουν χαρουμενα, να αποκτουν φιλους και οικογενειες... γιατι υπαρχει μια σχεαη αμοιβαιοτξτας, εκεινα αε κανουν χαρουμενο με τον ενα η τον αλλο τροπο, με τα παιχνδια τους, με τη αφωσιωση τους, ειτε απλα με τη παρουσια τους... κι εαυ τα κανεις χαρουμενα βοηθωντας τα να ζησουν με αγαπη.
Οταν ενανγατακι φευγει απο την αυλη δε σημαινει πως δε σε αγαπα. Αυτο μου το απεδειξε η ψιψινα μου. (Η ψιψινα με εμαθε τοσα πολλα στη ζωη μου, την ευχαριστω για ολα, για ολα οσα μου εμαθε, για ολα οσα μου χαρισε, χαρες.
Υπευθυνοτητα, αγαπη, φιλια. Πραγματα που ενας φιλος ανθρωπινου ειδους δε μου τα χαρισε ποτε.)
Δεν ξερω τι σημαινει, δε ξερω ποσο μακρια πανε για να βρουν το ταιρι τους.
Αποψε παρακολουθησα τη ταινια Ριο, αρχικα με πονο και θλιψη γιατι μου ελειπε το γατακι μας αλλα ατο τελος σκεφτηκα οτι ισως εφυγε γιαβτο δικο του καλο, οτι ισως ειναι ευτυχισμενο, ισως λιγο πιο ευτυχισμενο απο οτι εδω, οτι ισως βρηκε καποιον που τον βοηθησε να ξεπερασει τα προβληματα του, οτι τουλαχιστον ειναι καλα, ξερει οτι διατιθεται εδω ολοκληρο συντριβανι νερο, οτι οποτε ερθει εγω θα το ταισω. Ειπα στη προηγουμενη αναρτηαη πως λυπαμαι που εφυγε αλλα χαιρομαι που εγινε καλα... Νοιωθω ομως πολυ δυακολα στην αγωνια και την ανησυχια μου που ειναι, μπορει να φαει...(;)
Χθες του τραγουδουσα και του αρεσε. Του τραγουδουσα απο τη καρδια μου.
Ελεγα πως αν γινει καλα θα ηθελα να παει σε αλλη γειτονια για να μην υποφερω... Οχι πως δε τον ηθελα, θα τον ταιζα οσο ηταν εδω θα παιζαμε μαζι
εατω κι αν δεν ηθελε να τρωει εδω. Περνουν τα αυτοκινητα και τρεχω να δω μη τον χτυπησε κανεις... Ολες αυτες τις αγχωτικες καταστασεις δε θα τις ζουσα αν δεν ειχε ξεκινησει η φιλια με τη ψιψινα, δε μετανιωνω ομως τιποτα, χαιρομαι για ολη τη παρεα μας και χαιρομαι και ειμαι περυφανη που τους εσωσα τη ζωη.
Ποσο θα θελα να ξερω πως ειναι καλα.
Κι αυτος, κι ο Τιτο, και ολοι τους. Και το Μπισκοτο, που τοσα περασαμε μαζι...
Πως λοιπον η αγαπη μπορει να σε οδηγησει στη θλιψη της απωλειας, δε μετανιωνω ομως για την αγαπη που εδωσα, κι ας μου λειπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου